Winderig dagje (dag 18)

Zaterdagochtend staan wij op en krijgen weer een prima ontbijt voorgeschoteld. Martin moet de koffie bijna eten in plaats van drinken, dus deze is iets minder geslaagd. Verder krijgen wij weer toast, fruit en een omelet.
Vandaag hebben wij een aantal dingen op de planning staan. Wij willen graag (trein)vervoer regelen voor morgen naar Colombo, kookles regelen voor vanavond, een theeplantage bezoeken en 'Little Adam's Peak beklimmen.
Vol goede moed lopen wij naar het station. Dit is nog een beste wandeling en het waterniveau in onze fles zakt aardig snel. Wanneer wij op het station vragen om 2e klaskaartjes met gereserveerde plaatsen zijn deze uitverkocht. Gewone 2e en 3e klas kaartjes kunnen wij morgen pas halen.
De treinreis zal minimaal negen uren duren en de laatste tijd hebben de treinen wat vertraging. Met dit in ons achterhoofd gaan wij de mogelijkheden voor een busreis uitzoeken.
Een stukje terug zit een politie informatie kraampje. Wij vragen de slecht engels sprekende politie agent naar de busreizen naar Colombo. De bus gaat vanaf een plaats verderop en wij zullen dus eerst een andere bus moeten nemen. Met deze informatie in ons achterhoofd is de 'Little Adam's Peak' aan de beurt.
Hiervoor moeten wij weer een heel stuk terug lopen richting ons guesthouse. Wij hebben op de heenweg ergens een bordje gezien dus zoeken deze weer op.
Het eerste stuk omhoog is via goed begaanbare weggetjes. Onderweg komen wij langs een slangenfluiter met een aapje. De Cobra's trekken onze aandacht en wij maken wat foto's. De slangen hebben geen giftanden meer. Aan de ene kant is dit bestzielig, maar de eigenaar van de slangen demonstreert ons dat het nu wel veilig is om 'gebeten' te worden. Als hij voorstelt om met het aapje op de foto gaan bedanken wij. Een aapje in een broekje en aan een touwtje willen wij niet motiveren (en wij willen ook graag al onze bezittingen in eigen bezit houden). Wanneer wij een kleine gift willen doen eist de man meer. Helaas blijft er voor ons nu niets anders over dan het geld weer in eigen zak te steken.
Wij vervolgen onze klim en komen aan bij ons favoriete onderdeel; ongelijke traptreden beklimmen.
Het zijn er niet zoveel als in Dambulla, maar het zijn er genoeg. Na de ongelijke traptreden volgt het onderdeel rotspaadjes. De zandgrond is bezaaid met stenen en kiezels wat het niet overal even gemakkelijk maakt om te lopen. De weg is niet heel stijl en al vrij snel komen wij boven.
Er zijn 3 bergtopjes en wij staan nu tussen de eerste en de tweede bergtop in. De middelste top is eerst aan de beurt. Hier aangekomen maken wij wat foto's en verkent Martin de route naar de derde top. Dit lijkt een klim en klauter feest te worden en omdat Paulien hier geen groot fan van is laten wij deze top maar links liggen. Het is tijd voor de rechter bergtop. Ondertussen is het hard gaan waaien, maar wij laten ons niet kennen en met het schurende zand langs de benen en in de ogen gaan wij naar de hoogste van de drie toppen. Hier staat een Buddha beeld te wankelen en wappert een witte vlag. Na nog een paar foto's zijn wij er snel klaar mee (het waait echt wel hard) en beginnen aan de afdaling.
Paulien heeft onderweg een bordje gezien met een aanwijzing naar een theeplantage, dus na de ongelijke traptreden slaan wij een andere weg in. Deze weg leidt langs een mooi gelegen resort met uitzicht op de bergen. Bij de receptie van het resort nemen wij weer een afslag en dalen af naar de hoofdweg van Ella.
Dit asfalt brengt ons verder richting de theeplantage. Aan de andere kant van het asfalt loopt in tegengestelde richting een Engelse vrouw die iets naar ons roept. Wat zij roept willen wij eigenlijk niet horen, maar het scheelt ons wel enkele nuteloze hectometers lopen. "The teafactory is closed!".
Wij troosten ons zelf met wat ingekochte chocolade van een lokaal kraampje en een paar slokken water. Het blijkt een goed geneesmiddel.
Wij vervolgen het asfalt in tegengestelde richting op zoek naar iemand die ons vanavond wil leren koken. De asfalt weg lijdt ons veel sneller dan gedacht langs ons guesthouse, maar deze laten wij nog even voor wat het is. Wij zijn weer bijna in het centrum als wij een bord zien met 'Lanka's Restaurant Cooking Lessons Traditional Food 500 m.'. Deze 500 meter zijn echte 500 meters die ons wat dieper de groene wereld in leiden. Bergje op, bergje af.
Met een natte rug komen wij aan bij een restaurant met een heel mooi uitzicht. Na een vriendelijk welkom en tekst en uitleg mogen wij even in het restaurant zitten om te wachten op een Tuktuk. Waarom snappen wij niet helemaal, maar even uitrusten is best wel een goed idee.
Tien minuten later komt er iemnad het restaurant ingelopen om ons op te halen. De Tuktuk brengt ons naar de daadwerkelijke kooklocatie. Lang zo mooi niet als de locatie van het restaurant, maar daar komen wij ook niet voor. De locatie wordt opgeslagen in de telefoon en wij vervolgen de weg naar boven.
Dankzij het (gratis) ritje met de Tuktuk scheelt dit een hele klim.
Het is inmiddels al wat later en wij besluiten dat het tijd is om ons op te frissen voor zometeen. Weer terug naar ons guesthouse dus.
Terug bij ons guesthouse maken wij, na het douchen, de balans op, zetten de plannen op en rijtje en rusten wat uit. Dit alles duurt niet heel lang, want om 1700 uur worden wij verwacht bij onze chef en dit is nog een half uurtje lopen.
Dit half uurtje later brengt ons bij het hutje in de bergen. Het kookgezelschap bestaat uit: twee Duitsers op huwelijksreis met een gids, een Nederlands stel, de chef en ons. Een prima gezelschap blijkt tijdens de avond.
De kookles bestaat uit het meeschrijven van het recept en het aanleveren van de ingrediënten (chef roept, wij schrijven, snijden en hakken). Het voelt een beetje als 'Masterchef', maar dan, gelukkig, een niveautje lager.
Vier volgeschreven kantjes later kunnen wij aan tafel en genieten wij van vijf heerlijke curries. Het toetje bestaat uit het voor ons bekende Curd. Een yoghurt van buffels met honing.
Na het toetje dient het eten zich aan op een andere plaats en wil Martin graag terug naar het guesthouse. Het hele gezelschap vindt het wel tijd en met ons zevenen lopen wij het eerste stukje terug. Wij zitten niet zo dichtbij als de rest en versnellen onze pas de laatste twintig minuten om niet te laat terug te zijn bij het guesthouse.
Hier doen wij de noodzakelijke dingen en kruipen daarna lekker onder de wol. Tijd voor een goede nachtrust, want de komende dagen krijgen wij een uitdaging om voldoende nachtrust te krijgen.
Op naar India.

Veel leesplezier!

Liefs Martin & Paulien

P.s. Uiteraard staat dit stukje ook weer op Polarsteps, mét foto's en verdere leuke details.

https://www.polarsteps.com/MartinPaulien/901804-malediven-sri-lanka-en-india/6714760-ella-rock-house