(on)Betrouwbaar vervoer (dag 8 en 9)
Door: Martin & Paulien
Blijf op de hoogte en volg Martin & Paulien
09 Augustus 2018 | Sri Lanka, Anuradhapura
Het is alweer woensdagochtend en we zijn alweer een week weg. De tijd vliegt!
Vandaag gaan wij met de trein naar Anuradhapura. Helaas hebben we de trein van 1555 uur en komen we pas ergens in de avond aan.
We hoeven pas om 1200 uur uit te checken dus na een bezoek aan Laksala (souvenierswinkel, tip van tante Ammie) maken wij zo lang als mogelijk gebruik van de kamer.
Hierna spelen we noodgedwongen een paar potjes Monopolie deal. De winnende reeks van Paulien onderbreken we voordat het saai wordt voor Paulien.
1430 uur, eindelijk kunnen we weg. We onderhandelen met de meneer van een Tuktuk en als wij weglopen gaat hij akkoord en brengt ons naar het station van Colombo Fort.
Hier kopen wij nog snel wat versnaperingen voor in de trein en beginnen vervolgens weer met wachten.
Alle Srilankeese omroepberichten gaan aan ons voorbij en Engelse berichten zijn er niet. Dit heeft het resultaat dat om 1530 bijna het hele station leeg loopt, inclusief de net volgeladen trein. Schijnbaar zijn er meer toeristen aanwezig op het station.
Na diepgaand onderzoek (afluisteren bij een groepje Franse jongens, ja nu kunnen zij schijnbaar wel Engels) komen we tot de conclusie dat het personeel staakt.
Toevallig(?) heeft een stationsganger een kennis die de Franse jongens voor een redelijk bedrag naar Anuradhapura kan brengen. Wij besluiten deze rit te delen en gaan samen met de stationsganger op zoek naar de nog onbekende chauffeur.
We lopen 100 meter naar rechts, wachten hier, lopen nog 100 meter verder, schuilen voor de regen, lopen 150 meter terug en dan... zijn we onze stationsganger (weer) kwijt.
Vlak voor we de hoop opgeven, komt er een bekend gezicht de hoek om; de chauffeur is gevonden! We gooien alle backpacks in de auto, drukken de stationsganger geld in de handen en we rijden.
Het moet een rit zijn van vier uur, maar in deze 'auto' gaat het waarschijnlijk voelen als 6 uur...
Het busje telt 11 zitplaatsen, heeft neonverlichting voor de bijrijder, een zelf ingebouwde extra airco unit voor de pasagiers, een telefoonhouder, rammelende assen en knarsende lagers. Mocht er iets gebeuren dan kunnen wij zelf de deur niet open doen. Het open en dicht doen moet door iemand buiten gebeuren.
Wij zitten met ons tweeën op de op-één-na achterste bank met bij elkaar geknepen billen. Dit niet door angst, maar door gebrek aan ruimte. Je krijgt natuurlijk niet zomaar elf zitplaatsen in een busje.
Het stadsverkeer is een ramp! Het heeft 1,5 uur nodig om te ontsnappen uit de verkeersgreep van Colombo.
Eenmaal uit Colombo rammelen we door met een gangetje van gemiddeld 50 kilometer per uur.
Ergens halverwege worden we opgehouden door een truck vol met Buddhas. Deze staat dwarts op de weg en het duurt even voor wij er langs kunnen.
Wanneer de weg weer vrij is halen we samen met een mede weggebruiker de truck in. Om ongelukken te voorkomen wordt er getoeterd. Zo weet de tegenligger dat wij een gevaarlijke manouvre doen.
Gelukkig kan de tegenligger ons goed zien, want we hebben een werkende koplamp. Dit wordt ook bevestigd, want één op de tien tegenliggers seint naar ons om te laten weten dat de koplamp het nog doet.
Rond half 10 komen wij dan eindelijk aan bij ons guesthouse. De chauffeur toetert een aantal keren om duidelijk te maken dat hij voor de deur staat en ook naar bed wil.
Gelukkig laat de lieve gastvrouw ons binnen en wijst ons de slaapkamer.
Na een kom noodles en wat drinken gaan wij op bed.
Ondanks het niets doen was het een vermoeiende dag.
Na een nachtrust met piepende vleermuizen op het dak worden wij redelijk uitgerust wakker.
Een douchebeurt in een onpraktische, maar nette douche wordt opgevolgd door een lekker ontbijt. Op het bord liggen toast, fruit en iets wat lijkt op een zoete panne(n)koek.
De gastvrouw regelt voor ons een Tuktuk chauffeur die ons langs de verschillende Stoepas (tempels) in de buurt wil rijden.
Een Hawaïaans achtige man neemt ons mee in zijn Jack Sparrow Tuktuk.
We rijden langs enkele kleine en grote Stoepas. We lopen een rondje om de tempels en bekijken de eeuwen oude bouwkunst.
Lokale mensen in witte kleding zingen psalmachtige versjes en bidden tot de beelden. De toeristen laten de digitale apparaten hun werk doen en vereeuwigen de gebouwen voor zover ze dat nog niet zijn.
Wanneer wij aankomen bij de bekendste Stoepa komen we achter een nadeel van dit geloof.
Het is zeer wenselijk, zo niet verplicht, om de grond op blote voeten te betreden. Laat het nou net vandaag een hete dag zijn. En laat het nou net het heetste moment van de dag zijn.
Wij branden onze voeten bij het bekijken van deze 92 meter hoge Stoepa.
Even verderop staat ook de oudste boom ter wereld. Ook deze hebben wij natuurlijk bekeken. Onderweg kunnen de voetjes gekoeld worden met water uit kraantjes. Blijkbaar is het hier vaker warm.
We laten de huilende kindjes en snel wandelende oude(re) mensen achter ons bij de "hete blote voeten grond" en stappen in de Tuktuk.
We worden, na advies, afgezet bij een plek waar we kunnen lunchen. Hier is uitzicht op Mihintale (Tempelcomplex). Vooral met zomsondergang moet dit vanaf hier een heel mooi uitzicht zijn. Wij gaan dit helaas niet zien, maar genieten wel van een goede lunch.
Terug bij het guesthouse duiken wij het zwembad in om verder af te koelen. 's Avonds maken wij concrete(re) plannen voor morgen en nu liggen we nkg even na te genieten van de dingen die wij gezien en beleeft hebben.
Tot zo ver eerst maar weer.
Liefs Martin & Paulien
P.s. Ons verhaal is ook te volgen via de volgende link. Hier is alles wat overzichtelijker en uitgebreider.
https://www.polarsteps.com/MartinPaulien/901804-malediven-sri-lanka-en-india/6454711-8deg-18-n-80deg-25-e
Vandaag gaan wij met de trein naar Anuradhapura. Helaas hebben we de trein van 1555 uur en komen we pas ergens in de avond aan.
We hoeven pas om 1200 uur uit te checken dus na een bezoek aan Laksala (souvenierswinkel, tip van tante Ammie) maken wij zo lang als mogelijk gebruik van de kamer.
Hierna spelen we noodgedwongen een paar potjes Monopolie deal. De winnende reeks van Paulien onderbreken we voordat het saai wordt voor Paulien.
1430 uur, eindelijk kunnen we weg. We onderhandelen met de meneer van een Tuktuk en als wij weglopen gaat hij akkoord en brengt ons naar het station van Colombo Fort.
Hier kopen wij nog snel wat versnaperingen voor in de trein en beginnen vervolgens weer met wachten.
Alle Srilankeese omroepberichten gaan aan ons voorbij en Engelse berichten zijn er niet. Dit heeft het resultaat dat om 1530 bijna het hele station leeg loopt, inclusief de net volgeladen trein. Schijnbaar zijn er meer toeristen aanwezig op het station.
Na diepgaand onderzoek (afluisteren bij een groepje Franse jongens, ja nu kunnen zij schijnbaar wel Engels) komen we tot de conclusie dat het personeel staakt.
Toevallig(?) heeft een stationsganger een kennis die de Franse jongens voor een redelijk bedrag naar Anuradhapura kan brengen. Wij besluiten deze rit te delen en gaan samen met de stationsganger op zoek naar de nog onbekende chauffeur.
We lopen 100 meter naar rechts, wachten hier, lopen nog 100 meter verder, schuilen voor de regen, lopen 150 meter terug en dan... zijn we onze stationsganger (weer) kwijt.
Vlak voor we de hoop opgeven, komt er een bekend gezicht de hoek om; de chauffeur is gevonden! We gooien alle backpacks in de auto, drukken de stationsganger geld in de handen en we rijden.
Het moet een rit zijn van vier uur, maar in deze 'auto' gaat het waarschijnlijk voelen als 6 uur...
Het busje telt 11 zitplaatsen, heeft neonverlichting voor de bijrijder, een zelf ingebouwde extra airco unit voor de pasagiers, een telefoonhouder, rammelende assen en knarsende lagers. Mocht er iets gebeuren dan kunnen wij zelf de deur niet open doen. Het open en dicht doen moet door iemand buiten gebeuren.
Wij zitten met ons tweeën op de op-één-na achterste bank met bij elkaar geknepen billen. Dit niet door angst, maar door gebrek aan ruimte. Je krijgt natuurlijk niet zomaar elf zitplaatsen in een busje.
Het stadsverkeer is een ramp! Het heeft 1,5 uur nodig om te ontsnappen uit de verkeersgreep van Colombo.
Eenmaal uit Colombo rammelen we door met een gangetje van gemiddeld 50 kilometer per uur.
Ergens halverwege worden we opgehouden door een truck vol met Buddhas. Deze staat dwarts op de weg en het duurt even voor wij er langs kunnen.
Wanneer de weg weer vrij is halen we samen met een mede weggebruiker de truck in. Om ongelukken te voorkomen wordt er getoeterd. Zo weet de tegenligger dat wij een gevaarlijke manouvre doen.
Gelukkig kan de tegenligger ons goed zien, want we hebben een werkende koplamp. Dit wordt ook bevestigd, want één op de tien tegenliggers seint naar ons om te laten weten dat de koplamp het nog doet.
Rond half 10 komen wij dan eindelijk aan bij ons guesthouse. De chauffeur toetert een aantal keren om duidelijk te maken dat hij voor de deur staat en ook naar bed wil.
Gelukkig laat de lieve gastvrouw ons binnen en wijst ons de slaapkamer.
Na een kom noodles en wat drinken gaan wij op bed.
Ondanks het niets doen was het een vermoeiende dag.
Na een nachtrust met piepende vleermuizen op het dak worden wij redelijk uitgerust wakker.
Een douchebeurt in een onpraktische, maar nette douche wordt opgevolgd door een lekker ontbijt. Op het bord liggen toast, fruit en iets wat lijkt op een zoete panne(n)koek.
De gastvrouw regelt voor ons een Tuktuk chauffeur die ons langs de verschillende Stoepas (tempels) in de buurt wil rijden.
Een Hawaïaans achtige man neemt ons mee in zijn Jack Sparrow Tuktuk.
We rijden langs enkele kleine en grote Stoepas. We lopen een rondje om de tempels en bekijken de eeuwen oude bouwkunst.
Lokale mensen in witte kleding zingen psalmachtige versjes en bidden tot de beelden. De toeristen laten de digitale apparaten hun werk doen en vereeuwigen de gebouwen voor zover ze dat nog niet zijn.
Wanneer wij aankomen bij de bekendste Stoepa komen we achter een nadeel van dit geloof.
Het is zeer wenselijk, zo niet verplicht, om de grond op blote voeten te betreden. Laat het nou net vandaag een hete dag zijn. En laat het nou net het heetste moment van de dag zijn.
Wij branden onze voeten bij het bekijken van deze 92 meter hoge Stoepa.
Even verderop staat ook de oudste boom ter wereld. Ook deze hebben wij natuurlijk bekeken. Onderweg kunnen de voetjes gekoeld worden met water uit kraantjes. Blijkbaar is het hier vaker warm.
We laten de huilende kindjes en snel wandelende oude(re) mensen achter ons bij de "hete blote voeten grond" en stappen in de Tuktuk.
We worden, na advies, afgezet bij een plek waar we kunnen lunchen. Hier is uitzicht op Mihintale (Tempelcomplex). Vooral met zomsondergang moet dit vanaf hier een heel mooi uitzicht zijn. Wij gaan dit helaas niet zien, maar genieten wel van een goede lunch.
Terug bij het guesthouse duiken wij het zwembad in om verder af te koelen. 's Avonds maken wij concrete(re) plannen voor morgen en nu liggen we nkg even na te genieten van de dingen die wij gezien en beleeft hebben.
Tot zo ver eerst maar weer.
Liefs Martin & Paulien
P.s. Ons verhaal is ook te volgen via de volgende link. Hier is alles wat overzichtelijker en uitgebreider.
https://www.polarsteps.com/MartinPaulien/901804-malediven-sri-lanka-en-india/6454711-8deg-18-n-80deg-25-e
-
09 Augustus 2018 - 17:48
Jan En Hanneke:
Wat weer een mooi en enerverend verhaal. Jullie maken wel wat mee zeg. Met name die onbetrouwbare tocht in dat 11 persoons busje, al toeterend door de nacht. Verbaasd mij dat jullie halverwege niet hebben hoeven bijbetalen omdat er weer extra brandstof getankt moet worden. Gebeurt nogal eens in dit soort en andere (Tanzania) landen.
Via die andere link ook leuke foto’s gezien. Jullie genieten volop zo te zien.
Veel plezier nog.
Liefs Jan en Hanneke :) -
09 Augustus 2018 - 20:57
Tes:
Haha jullie beleven het wel weer. Wij vinden het erg vermakelijk om te lezen :-) -
10 Augustus 2018 - 11:52
Grietje:
Leuk, via de link kunnen we ook zien in welk deel van het land jullie zijn. Een hele reis hoor! Gezellige manier van schrijven om ons mee te laten genieten. Ik zie het gewoon voor me. -
10 Augustus 2018 - 18:36
Charlotte:
Wat maken jullie leuke dingen mee. Ik vind het heel leuk om jullie verhalen te lezen. En verheug me op het volgende verhaal.
Groetjes en liefs van Charlotte xxx
-
10 Augustus 2018 - 18:33
Charlotte:
Wat maken jullie leuke dingen mee. Ik vind het heel leuk om jullie verhalen te lezen. En verheug me op het volgende verhaal.
Groetjes en liefs van Charlotte xxx
-
10 Augustus 2018 - 21:41
P.am:
Heerlijk herkenbaar bepaalde reisonderdelen wat jullie gigaleuk weten te omschrijven...geboeid kijken we uit naar het vervolg van jullie belevingen.....o.a. jarig zijn in Sri Lanka en wat er verder volgt aan avonturen!
Van harte gefeliciteerd Martin! Fijne verjaardag daar. Liefs ook voor Paulien. -
10 Augustus 2018 - 21:45
P.am:
soebe aloet auroedak weewa matjang!! Lassene niwadoewe! -
20 Augustus 2018 - 21:31
Jenny En Richard:
Zo, eindelijk tijd om jullie verhalen te lezen, een mooie beeldende manier van schrijven. Ik kan mij het bijna voorstellen hoe het daar moet zijn. Mooie verhalen en belevenissen tot nu toe.
Morgen lees ik verder, groetjes en veel plezier Jenny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
